Τι είναι το Gekiken
Το Gekiken είναι ένας γενικός ιαπωνικός όρος, που αναφέρεται στο free-fencing, την ελεύθερη ξιφασκία. Φορώντας προστατευτική πανοπλία ή/και κρατώντας ασφαλή αντίγραφα σπαθιών όπως το fukuro-shinai, οι Ιάπωνες ξιφομάχοι (Kenjutsu-ka) και οι Σαμουράι, μπορούσαν να μάχονται ελεύθερα μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας τις μοναδικές τεχνικές του στυλ τους, με ασφάλεια. Και όταν λέμε μάχονται, εννοούμε με χτυπήματα χεριών, λακτίσματα, ανατροπές, μάχη εδάφους και ξίφος.
Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Η ιστορία του Gekiken
Στη δεκαετία του 1870, ο Sakakibara Kenkichi, αρχηγός της τεχνοτροπίας Jikishinkage-Ryu, δημιούργησε το Gekiken-kai. Ήταν μια συλλογική προσπάθεια που σκοπό είχε να φέρει ξιφομάχους διαφορετικών στυλ σε επαφή, για να μάχονται μεταξύ τους. Ήταν μια εποχή όπου η στιλιστική ποικιλομορφία αγκαλιάστηκε και το ενδιαφέρον του κοινού για την ξιφομαχία αναπτύχθηκε μέσω διαγωνισμών και επιδείξεων.
Με την πάροδο του χρόνου, το Gekiken τυποποιήθηκε και είχε σαν αποτέλεσμα τη γέννηση του σύγχρονου Kendo, στη μορφή όπως το ξέρουμε σήμερα, μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ανάπτυξη του Bogu Shinai Keiko Ho
Από τις όψιμες περιόδους του Sengoku Jidai (1467-1615), μέχρι την αρχή της περιόδου Edo (1603 and 1867), πιστευόταν ότι υπήρχαν πολλές αναφορές για το Shinken Shobu, την πραγματική μονομαχία με σπαθί και το Bokutou Shiai (μονομαχία με ξύλινο σπαθί). Ωστόσο, λόγω της επικίνδυνης φύσης τέτοιων μονομαχιών, αυτό οδηγούσε σε πολλά θανατηφόρα ατυχήματα, τα οποία αποδοκιμάζονταν.
Καθώς δεν υπήρχαν άλλοι μεγάλοι πόλεμοι, δεν υπήρχε σχεδόν κανένα μέρος όπου οι δεξιότητες στο ξίφος θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν. Αυτό είχε επιπτώσεις στην ανάπτυξη των τεχνών του σπαθιού. Και έτσι, το Bogu Shinai Keiko Hoshiki αναπτύχθηκε κατά την περίοδο Edo και χρησιμοποιήθηκε από πολλά στυλ σπαθιών για ελεύθερο sparring, ελεύθερο προπονητικό αγώνα.
Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στην “αθλητική” εκδοχή του Kenjutsu που υπήρξε στην πρώιμη εποχή Meiji (1868-1912), όπου οι κληρονόμοι των οικονομικά κατεστραμμένων οικογενειών σαμουράι έπαιζαν μπροστά στο κοινό για να βγάλουν τα προς το ζην. Αντίθετα, μιλάμε για το εκπαιδευτικό σύστημα που αναπτύχθηκε στην πεδιάδα Kantō, κατά τα μέσα του 18 ου αιώνα, που έδινε έμφαση στην αναπαραγωγή πραγματικών καταστάσεων μάχης, επιτρέποντας στους επαγγελματίες να χτυπήσει ο ένας τον άλλο κατά βούληση χωρίς φόβο για μόνιμη βλάβη.
Ωστόσο, αυτή η ιδέα ξεκίνησε στην πραγματικότητα πριν από την περίοδο Sengoku Jidai. Οι μαχητές τύλιγαν ένα ύφασμα γύρω από το μαλακό ξύλο και το χρησιμοποιούσαν για προπόνηση και αγώνα. Έτσι δημιουργήθηκε το fukuro-Jinai.
Τα ιστορικά fukuro-jinai κατασκευάστηκαν χρησιμοποιώντας 4 κομμάτια σπασμένου μπαμπού (yotsuwari), τα οποία ήταν σφιχτά τυλιγμένα με ύφασμα, κάτι που το έκανε μάλλον σκληρό. Έτσι, ο Kamiizumi no Ise Nobutsuna το εξέλιξε ακόμη περισσότερο. Χώρισε την άκρη του ακόμη περισσότερο, ώστε αυτή, η οποία χρησιμοποιούταν για χτυπήματα πιο συχνά, να γίνει πιο μαλακή. Αυτή η μέθοδος κατασκευής παρείχε πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια και ονομάστηκε Hikihada Shinai.
Η σχολή Shinkage Ryu χρησιμοποίησε το Hikihada Shinai για sparring. Ωστόσο, καθώς αυτό γινόταν χωρίς πανοπλία, μπορούσε να προκαλέσει κάποια ζημιά ή και τραυματισμούς.
Επίσης η σχολή Itto Ryu, χρησιμοποιούσε το Bokuto και το Habiki-Tou, μαζί με το δικό της ιδιαίτερο προστατευτικό εξοπλισμό, το Oni-gote. Ωστόσο, η προπόνηση της Itto Ryu με το Oni-gote δεν ήταν στην πραγματικότητα ένας απόλυτα ελεύθερος αγώνας.
Έτσι, για την ασφάλεια των αγώνων, έπρεπε να εξετάσουν το ενδεχόμενο να αντικαταστήσουν το ξίφος με ένα πιο απαλό Bokutou ή Shinai και να φορέσουν προστατευτικά.
Όμως, όταν επρόκειτο για πραγματικά έντονο free-sparring πλήρους επαφής, εξακολουθούσε να είναι πολύ επικίνδυνο. Έπρεπε να επινοήσουν ασφαλέστερο εξοπλισμό και τρόπους που να παρέχουν υψηλότερο επίπεδο ασφάλειας.
Πιστεύεται ότι αυτός που άνοιξε το μονοπάτι για το Jiyu-Keiko-Ho (free-sparring), είναι ο Naganuma Shirozaemon, ασκούμενος της σχολής Jikishin Kage Ryu, κατά την περίοδο Edo.
Ο Nakanishi Chuta, ο οποίος ίδρυσε την σχολή Itto-Ryu Nakanishi-Ha, βελτίωσε το σπαθί εκπαίδευσης και εργάστηκε για να φέρει αυτή τη μορφή εκπαίδευσης σε υψηλότερο επίπεδο. Το Shinai-Uchiai (μονομαχία με σπαθί μπαμπού) έφερε τον κόσμο του Kenjutsu σε μια συναρπαστική περίοδο άνθησης.
Ο κόσμος του ξίφους
Όταν το Gekiken-Ho παρουσιάστηκε στον κόσμο του Kenjutsu και κέρδισε δημοτικότητα, πολλά στυλ ήρθαν για να το μάθουν. Σύντομα το Gekiken εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ιαπωνία. Καθώς το Taryu-Jiai (μάχη μεταξύ των στυλ) μπορούσε πλέον να γίνει με ασφαλή τρόπο, πολλά στυλ ενθαρρύνθηκαν και άρχισαν να εργάζονται σκληρά για να δημιουργήσουν καλούς ξιφομάχους.
Ωστόσο, δεν ακολούθησαν όλα τα στυλ το Gekiken-ho.
Υπήρχαν παλιά στυλ που ενδιαφέρονταν περισσότερο να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους ζωντανές και να κατανοήσουν την ουσία των διδασκαλιών τους. Ορισμένα στυλ επίσης δεν θεώρησαν ότι το Shinai-Kyogi-Keiko (Bamboo-sword Sparring) ήταν μια ρεαλιστική προσομοίωση της πραγματικής μάχης με σπαθί και το απέρριψαν. Επιπλέον, ορισμένα στυλ είχαν τις δικές τους μοναδικές θεωρίες και τεχνικές, οι οποίες μπορεί να μην ήταν εφαρμόσιμες στο περιβάλλον Gekiken.
Η σχολή Katori Shinto Ryu, η σχολή Jigen Ryu και μερικά άλλα στυλ αποχώρησαν από το Gekiken για διάφορους λόγους. Μέσα στο Nakanishi-ha Itto Ryu, ένας Shihan με το όνομα Terada Muneari προτιμούσε επίσης να εξασκεί το Kata-Geiko μόνο, παρόλο που το Gekiken αναπτυσσόταν μέσα στο στυλ του.
Το Gekiken και το σύγχρονο Kendo
Παρόλο που το Gekiken-ho κέρδιζε σε δημοτικότητα, πρέπει να σημειωθεί ότι ο στόχος του δεν ήταν να αντικαταστήσει την κανονική Keiko-ho (προπόνηση) και να γίνει κάτι αυτόνομο. Αυτή ήταν η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ του Gekiken και του σύγχρονου Kendo. Το Gekiken προοριζόταν από την αρχή να είναι μια εκπαιδευτική δραστηριότητα που θα συμπλήρωνε την εκπαίδευση του Kenjutsu (ξιφασκία).
Το Kendo μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τροποποίησε τους κανόνες και τυποποίησε το πρόγραμμα εκπαίδευσης ώστε να γίνει ένα αυτόνομο άθλημα, το οποίο διέγραψε τις στιλιστικές διαφορές στα διάφορα στυλ Kenjutsu.
Το μοντέρνο Kendo είναι τώρα ένας μεγάλος οργανισμός, με παγκόσμια διάδοση και οι μέθοδοι προπόνησης είναι τυποποιημένες παντού το ίδιο. Όποιο Kendo Dojo και να επισκεφτείτε, θα βρείτε σε μεγάλο βαθμό τα ίδια πράγματα να διδάσκονται. Υπάρχει μια ομογενοποίηση.
Πολλές από τις διδασκαλίες του Gekiken που ερευνήθηκαν επίπονα κατά τη διάρκεια της περιόδου Edo από τα διάφορα στυλ Kenjutsu, έχουν χαθεί και λίγες έχουν απομείνει. Οι στάσεις και η εκπαίδευση είναι τυποποιημένες και πολλές τεχνικές από το Kendo πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν χρησιμοποιούνται πλέον. Υπάρχουν κάποια δευτερεύοντα στυλ που εξακολουθούν να προστατεύουν και να διατηρούν τις ιστορικές διδασκαλίες του Gekiken. Ένα από τα οποία είναι το Jikishinkage Ryu, το οποίο διατηρεί ακόμα τις ιστορικές τεχνικές Gekiken μαζί με τα παραδοσιακά τους Kata. Ένα άλλο στυλ είναι το Kogoden Nito Ryu, το οποίο έχει πολύ ιδιαίτερες διδασκαλίες σχετικά με τη χρήση 2 σπαθιών στο Gekiken.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου