Πώς μπορώ να γίνω επαγγελματίας Kickboxer;

 Στον επαγγελματικό αθλητισμό πηγαίνετε για να κερδίσετε. Είναι μια δουλειά από την οποία πρέπει να πληρώνεστε και να μπορείτε να ζείτε από αυτήν. Όπως ο χώρος εργασίας κάποιου άλλου είναι το γραφείο και το ένδυμα το κουστούμι, για τον επαγγελματία Kick Boxer είναι αντίστοιχα το ring και το παντελονάκι με τα γάντια.

Θα πληρώνεστε όμως όταν πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Πρέπει να σας αρέσει. Δεν μπορείτε να γίνετε καλοί σε κάτι που απεχθάνεστε ή που δεν το βρίσκετε ενδιαφέρον. Δεν μπορεί κανείς να σας υποκινήσει επαρκώς προσφέροντας σας χρήματα ή άλλα ανταλλάγματα. Θα κάνετε κάποια βήματα και θα “τελειώσετε” μετά από αυτά, μόλις τα πράγματα αρχίσουν και αγριεύουν. Ο λόγος είναι απλός. Δεν υπάρχει εξωτερική υποκίνηση. 

Αρχικά θα πρέπει να ξεκινήσετε προπονήσεις σε κάποια σχολή με καλό εκπαιδευτή. Το πως θα κάνετε την επιλογή είναι θέμα λογικής αλλά και τύχης. Μία σχολή που σαρώνει στα πρωταθλήματα, σημαίνει ότι το μοντέλο δουλειάς της λειτουργεί. Ο συνδυασμός ικανοτήτων, προσωπικότητας και ενδιαφέροντος του εκπαιδευτή, η ύπαρξη ικανών αντιπάλων, το πνεύμα συνεργασίας τους, τα μέσα που διαθέτει η αίθουσα και που μπορούν να αξιοποιήσουν άμεσα οι αθλητές, το πνεύμα που επικρατεί, είναι οι βασικές παράμετροι που διαμορφώνει το μοντέλο λειτουργίας της σχολής. Οι επιτυχίες σημαίνει ότι όλα αυτά συνδυαστικά λειτουργούν και παράγουν αποτελέσματα. Αν σας ταιριάζει όλο αυτό τότε βρίσκεστε στο κατάλληλο σημείο.

Αυτό όμως δεν σημαίνει  απαραίτητα ότι θα λειτουργεί και σε εσάς. Μπορεί να βρείτε τον κατάλληλο συνδυασμό και σε μια μικρή σχολή που έχει λιγότερο κόσμο αλλά για παράδειγμα πολύ καλό εκπαιδευτή ή τους κατάλληλους και συνεργάσιμους αντιπάλους ή πολύ δυνατό μαχητικό πνεύμα.

Όλα τα παραπάνω θα σας βελτιώσουν τη τεχνική και την μαχητική δεξιότητα. Θα πρέπει βέβαια να εξασκείστε συστηματικά και σχεδόν κάθε μέρα.

Θα πρέπει επίσης να ασκείστε και εκτός αίθουσας βελτιώνοντας την φυσική σας κατάσταση. Το τρέξιμο είναι απαραίτητο γιατί η αερόβια ικανότητα είναι απαραίτητη.

Θα πρέπει επίσης να προσέχετε την διατροφή σας. Η ρύθμιση του ιδανικού αγωνιστικού βάρους σε ένα άθλημα που έχει κατηγορίες βάρους είναι κρίσιμο και βέβαια θα πρέπει αυτό να συνδυάζεται με την πλήρη αγωνιστική απόδοση. Χρειάζεστε διατροφολόγο, πειθαρχία και χρήματα. 

“Αν θέλετε να αγωνίζεστε καλά, πρέπει να αγωνίζεστε” έλεγε ο μεγάλος Joe Lewis και είχε απόλυτο δίκιο. Πρέπει να αγωνίζεστε, να μην τραυματίζεστε και να νικάτε. Έτσι δεν χάνετε χρόνο στην πορεία προς την κορυφή.

Με την προπονητική ομάδα θα πρέπει να αποφασίσετε σε ποιά ομοσπονδία και σε ποιά παραλλαγή του στυλ θα εστιάσετε γιατί δεν έχουν όλες οι ομοσπονδίες τον ίδιο αριθμό γύρων και διάρκειας του αγώνα. Η εμπειρία της ομάδας θα σας βοηθήσει να επιλέξετε το στυλ που θα έχετε τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.

Με τον τρόπο αυτό θα γίνεστε γνωστός σαν ερασιτέχνης, θα βελτιώνεστε, θα αποκτάτε εμπειρία και θα τραβάτε την προσοχή των κατάλληλων ανθρώπων.

Θα πρέπει στο επόμενο βήμα να αλλάξετε τον τρόπο σκέψης. Από ερασιτέχνης σε επαγγελματίας. από απλός ερασιτέχνης γίνεστε κάποιος που παράγει αθλητικό προϊόν, που παράγει θέαμα. Χρειάζεται κάποιος manager να αναλάβει το εμπορικό κομμάτι, να κλείνει αγώνες, να κανονίζει τις αμοιβές, να αναλάβει τις συμφωνίες, να βρει χορηγούς.

Είναι και δική σας αρμοδιότητα η ενεργοποίηση στα social media, η επαφή με τους ακολούθους σας.

Όμως η πορεία ενός επαγγελματία μαχητή είναι πολύ ευάλωτη για πολλούς λόγους.

Συχνοί τραυματισμοί. Χρειάζεται πολύ καλή δουλειά στα βασικά και την φυσική κατάσταση, ένας γυμναστής για strength & conditioning, ένας φυσικοθεραπευτής και ενδεχομένως ένας γιατρός που να αναλάβει άμεσα την επούλωση του όποιου τραυματισμού. Αυτό μειώνει τον χαμένο χρόνο, προστατεύει από τα χειρότερα και σας δίνει μια αίσθηση ασφάλειας.

Κακός manager. Λάθος συμφωνίες, κακή διαχείριση των χρημάτων, “περίεργες” συμπεριφορές.

Διατροφολόγος που δεν μπορεί να συνδυάσει σωστά την επίτευξη του ιδανικού βάρους την κατάλληλη χρονική στιγμή, χωρίς όμως απώλεια της απόδοσης.

Κακή συγκυρία. Ένας μοιραίος τραυματισμός από το πουθενά που καταστρέφει την καριέρα του αθλητή. Ένα ατύχημα εκτός προπόνησης. Μια καταστραμμένη ψυχολογία που προέρχεται από το οικογενειακό ή το προσωπικό περιβάλλον του αθλητή. Μια πανδημία που σταματά όλες τις αθλητικές δραστηριότητες την εποχή που βρίσκεστε στο πιο κρίσιμο σημείο της καριέρας σας.

Αν επομένως διαλέξετε την σωστή σχολή και τον κατάλληλο εκπαιδευτή, έχετε υπομονή, πειθαρχία και τύχη να διανύσετε τα πρώτα χρόνια δουλεύοντας σκληρά στα θεμέλια του στυλ σας και αποκτώντας εμπειρία, οργανώσετε την ομάδα σας, κλείνονται οι κατάλληλες συμφωνίες, κυρίως νικάτε παρά χάνετε, αν μάλιστα είστε και νοκάουτερ, δηλαδή παράγετε και δυνατό θέαμα και δεν είστε ιδιαίτερα άτυχος, τότε μάλλον θα έχετε την δυνατότητα να αξιοποιήσετε τις ευκαιρίες που σας αναλογούν.

Αυτό που ισχύει, είτε τα επιτύχετε όλα αυτά είτε όχι, είναι ότι ο χρόνος περνά και η διάρκεια του επαγγελματία αθλητή, πολύ περισσότερο ενός επαγγελματία μαχητή που υπόκειται σε φθορά, δεν διαρκεί για πάντα.

Lethwei: κάνοντας το Muay Thai να μοιάζει με υγιεινό περίπατο στο πάρκο

Συνήθως όταν αναζητούμε ένα σκληρό στυλ επαφής, σκεφτόμαστε το Ταιλανδέζικο Muay Thai, την «τέχνη των οκτώ άκρων», το οποίο χρησιμοποιεί όλα τα «όπλα», γροθιές, αγκώνες, γόνατα και άκρα των ποδιών και έχει πλήρη επαφή σχεδόν σε όλο το σώμα.

 

Αν σκέφτεστε έτσι, τότε ήρθε η ώρα να προχωρήσετε ένα βήμα πιο πέρα. Ήρθε η ώρα  να μάθετε για το Lethwei, την «τέχνη των εννέα άκρων». Το ένατο άκρο είναι το κεφάλι. Τι το κάνει διαφορετικό; Πρώτον το ότι δεν φορούν γάντια και δεύτερον οι κεφαλιές.

 

Το Lethwei είναι ένα στυλ πλήρους επαφής της Myanmar. Είναι η άλλη μεγάλη τέχνη της χώρας η οποία μαζί με το Bando έχουν σε πρωταρχική μορφή καταγραφεί από την περίοδο της Αυτοκρατορίας Pyu (200 π.Χ. – 1050 μ.Χ.).

 

Το στυλ ήταν από παλιά ανοικτό σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και είχε ψυχαγωγικό χαρακτήρα. Οποιοσδήποτε μπορούσε να λάβει μέρος, είτε ήταν βασιλιάς είτε πολίτης. Τότε η οριοθέτηση του αγωνιστικού χώρου γινόταν με μπάλες από άμμο. Οι μαχητές δεν είχαν προστατευτικό εξοπλισμό και τα χέρια τους τα έδεναν με γάζες. Δεν υπήρχαν ισοπαλίες, ο αγώνας έληγε όταν ο ένας αντίπαλος δεν μπορούσε να αγωνιστεί ή αν είχε τραυματιστεί.

 

Το 1952 ο Kyar Ba Nyein, Βιρμανέζος πυγμάχος με συμμετοχές σε Ολυμπιακούς αγώνες, πρωτοστάτησε ώστε να εκσυγχρονιστεί το στυλ. Βρήκε στην επαρχία αγρότες ενεργούς μαχητές με τους παραδοσιακούς κανόνες, τους έφερε στην Yangon, τους εκπαίδευσε στους νέους κανονισμούς και τους ενθάρρυνε να αγωνίζονται με αυτούς. Στην προσπάθεια αυτή τον βοηθούσε και η κυβέρνηση της χώρας που ήθελε να κάνει το Lethwei πιο οργανωμένο, πιο «εξαγώγιμο».

 

Εδώ ένα καλό ντοκιμαντέρ για το στυλ:

Από το 2001 άρχισαν να οργανώνονται αγώνες με συμμετοχή και ξένων μαχητών, το 2003 μια μεγάλη εκδήλωση ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή από τους υποστηρικτές και τους στρατιωτικούς. Η πρώτη καλά οργανωμένη διεθνής εκδήλωση έγινε το 2016, το World Lethwei Championship. Σε αυτήν, σε αντίθεση με το παραδοσιακό Lethwei, οι κριτές ανέδειξαν νικητές χωρίς απαραίτητα ο αγώνας να τελειώσει με νοκ άουτ. Σε αυτό επίσης δεν κρατούνταν καθυστερήσεις σε περιπτώσεις τραυματισμού.

Όμως θα καταλάβετε καλύτερα το τι είναι ακριβώς το Lethwei αν δείτε τους κανονισμούς του:

·         5 γύροι των 3 λεπτών

·         2 λεπτά διάλειμμα μεταξύ των γύρων

· Επιτρέπονται:

o   Όλων των ειδών οι Κεφαλιές

o   Όλων των ειδών οι γροθιές

o   Όλων των ειδών οι αγκωνιές

o   Όλων των ειδών οι γονατιές

o   Όλων των ειδών τα λακτίσματα

o   Απεριόριστο πάλεμα

o   Σαρώματα και ρίψεις

 Απαγορεύονται τα γάντια

·         Επιβάλλεται η περίδεση χεριών και ποδιών με γάζα

·         Επιβάλλεται προστατευτικό για τα γεννητικά όργανα

·         Δεν υπάρχουν πόντοι. Ο μόνος τρόπος για νίκη είναι το νοκ άουτ ή ο τραυματισμός ή η αδυναμία του αντιπάλου να συνεχίσει

·         Αν στο τέλος του αγώνα και οι δύο αντίπαλοι είναι ακόμη όρθιοι και δεν υπάρχει νοκ άουτ ή τεχνικό νοκ άουτ, τότε είναι ισοπαλία

·         Το νοκ άουτ είναι:

o   όταν ο αντίπαλος χάσει τις αισθήσεις του

o   αν δεν είναι σε θέση να συνεχίσει σε 20 δευτερόλεπτα (κάθε 2 δευτερόλεπτα μετριέται 1)

o   Στα 3 μετρήματα στον ίδιο γύρο, θεωρείται νοκ άουτ και ο αγώνας λήγει

o   Στα 4 μετρήματα συνολικά στον αγώνα, θεωρείται νοκ άουτ και ο αγώνας λήγει

o   Αν ο γιατρός σταματήσει τον αγώνα λόγω σοβαρού τραυματισμού

·         Το μέτρημα φθάνει υποχρεωτικά μέχρι το 8 

·         Αν ο αντίπαλος δεχθεί νοκ άουτ, μπορεί να πάρει επιπλέον χρόνο 2 λεπτών για να ανακάμψει και να αποφασίσει αν θα συνεχίσει. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μια φορά στον αγώνα. Η χρήση του χρόνου αυτού θεωρείται σαν ένα μέτρημα  

Με όλα αυτά βλέπουμε ότι στο Lethwei παθητική άμυνα δεν υπάρχει, δεν υπάρχουν γάντια να σχηματίσουν μια ασπίδα προστασίας. Το παιχνίδι γίνεται αναγκαστικά πιο επιθετικό, με μεγάλη κινητικότητα, είναι όμως και τεχνικά πιο δύσκολο. Δεν υπάρχουν πόντοι που όταν ο μαχητής τους εξασφαλίσει μπορεί να χαλαρώσει και να περιμένει την λήξη. Εδώ πρέπει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο να κυνηγά το νοκ άουτ. Ενώ σε άλλα στυλ σκέφτονται ότι «πρέπει να βγάλουν 5 γύρους», εδώ σκέφτονται ότι «έχουν 5 γύρους για να βγάλουν νοκ άουτ» τον αντίπαλο. Μοιάζει περισσότερο με μονομαχίες παρά με αγώνες.

 

Οι τραυματισμοί φυσικά είναι πιο πιθανοί, η φθορά των μαχητών πιο βέβαιη. (Ρίξτε μια ματιά στο 3:51 και 44:45 του πρώτου βίντεο). 

 

Πάντως από πλευράς στησίματος των κανονισμών, είναι όντως ένα διακριτά διαφορετικό στυλ από τα άλλα.

Από θέμα εθιμοτυπίας υπάρχει το lekkha moun, μια χειρονομία που εκτελούν οι μαχητές για να αμφισβητήσουν και να προκαλέσουν τον αντίπαλο με θάρρος και σεβασμό.

Υπάρχει τέλος και το Lethwei yay, ο χορός του αγώνα. Εκτελείται πριν τον αγώνα και ως χορός νίκης μετά.

 

Δείτε και τα δύο:

Το Lethwei είναι ένα πραγματικό bare knuckle στυλ μάχης, πολύ σκληρό, πολύ απαιτητικό σε φυσική κατάσταση αλλά και σε κινητικότητα και τεχνική, τόσο σε άμυνα για αποφυγή τραυματισμών και νοκ άουτ, όσο και σε αναγκαία αποτελεσματικότητα στην επίθεση.

Τα “θηρία” των ρινγκ “μπορούν να κλωτσάνε”;

 Η ερώτηση του τίτλου περιλαμβάνει τρεις “ικανές και αναγκαίες” συνθήκες:

1. τα μαχητικό στυλ που αγωνίζονται να περιλαμβάνει και λακτίσματα
2. να είναι “θηρία”, δηλαδή ψηλοί και με πολλά κιλά
3. να μπορούν να λακτίσουν πραγματικά

Γιατί μας γεννάται αυτή η απορία;

1. Γιατί είναι ψηλοί, έχουν μακριά άκρα, οπότε οι μοχλοί είναι μεγάλοι και οι ροπές που απαιτούνται, για να μπορούν τα πόδια να κινηθούν πραγματικά γρήγορα και απειλητικά, πρέπει να είναι υψηλές
2. Γιατί έχουν μεγάλο σωματικό βάρος και για να μπορέσουν να εκτελέσουν ένα λάκτισμα, πρέπει πρώτα να μεταφέρουν το βάρος στο πόδι στήριξης. Μεγάλο βάρος, χαμηλή ταχύτητα.

Τα πιο γνωστά αθλήματα επαφής που έχουν και λακτίσματα είναι το Kickboxing, το Muay Thai, το MMA.

Στο Kickboxing το ρεπερτόριο είναι σχετικά περιορισμένο και τα λακτίσματα πρέπει να πάρουν και αυτά τον ρόλο τους. Επίσης υπάρχουν πολλοί μαχητές που συμμετέχουν στη μεγάλη κατηγορία βάρους και είναι και ψηλοί, κυρίως οι Δυτικοί. Για τον λόγο αυτό είναι πιο πιθανό να υπάρχει μεγαλύτερο δείγμα για την αναζήτησή μας.

Στο Muay Thai δεν υπάρχουν πολλοί μαχητές με πολλά κιλά και επιπλέον, στο στυλ αυτό δεν επιλέγεις εύκολα να κάνεις ψηλό λάκτισμα γιατί το πόδι βάσης είναι εύκολος στόχος για κοφτερά low.

Στο ΜΜΑ υπάρχουν τόσες τεχνικές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν, που τα λακτίσματα είναι τελικά αυτά που έχουν το μεγαλύτερο ρίσκο και για τον λόγο αυτό συνήθως δεν χρησιμοποιούνται ψηλά. Αυτό είναι ακόμη πιο έντονο όταν οι μαχητές είναι πολλά κιλά και πολύ ψηλοί.

Το βέβαιο είναι ότι το να μπορεί κάποιος να διαχειρίζεται τις διαστάσεις του με αυτές τις προδιαγραφές ύψους και βάρους, να χρησιμοποιεί συστηματικά τα λακτίσματά του, έχοντάς τα σαν λειτουργικό μέρος του ρεπερτορίου του και να έχει και αποτελεσματικότητα, ένα πράγμα σημαίνει, ότι είναι πολύ καλός τεχνίτης. Συνήθως είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές ή βρίσκονται κάπου εκεί κοντά.

Να σημειώσουμε ότι, όταν αναφερόμαστε σε πόδια περιλαμβάνουμε και τα γόνατα. Οι ψηλοί μαχητές έχουν τα ισχύα σχεδόν απέναντι από το κεφάλι του αντιπάλου τους. Επομένως είναι αυτονόητο να έχουν βελτιώσει την τεχνική τους στις γονατιές, αφού έτσι διαθέτουν ένα σκληρό και επικίνδυνο όπλο που μπορεί να χτυπά στο κεφάλι. Θα παρατηρήσετε πόσοι και πόσο συχνά χρησιμοποιούν αυτό το “όπλο”.

Semmy Schilt: ύψος: 2.11m, βάρος: 116 kgr

Μεγάλος τεχνίτης και με πολλούς μεγάλους αγώνες στο ενεργητικό του. Επίσης 9ο Dan στο Kyokushin. Δείτε στο πρώτο βίντεο πως κινείται, τον συντονισμό του που θυμίζει μαχητή με 40 κιλά λιγότερο βάρος. 

Και εδώ σε αγώνες του:

Alexey Ignashov: ύψος: 1,96m, βάρος: 117 kgr

Εξαιρετικό εμπρός λάκτισμα και γόνατα. Πολύ ψύχραιμος, με πολύ καλό μάτι μπορεί και “βλέπει” τα ανοίγματα.

Εδώ οι καλές του στιγμές:

Peter Aerts: ύψος: 1,92m, βάρος: 104 kgr

Ο καλύτερος στα ψηλά λακτίσματα, πραγματικός “εκτελεστής”.

Κι εδώ οι καλές στιγμές του:

Bob Sapp: ύψος: 1,96m, βάρος: 149 kgr

Τέρας! Τιμή και δόξα στον ηρωικό βοηθό.

Δείτε τι έχει κάνει μέχρι τώρα: