Ο GōzōShioda (1915 – 1994) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Δασκάλους του Aikido. Ήταν από τους καλύτερους μαθητές του δημιουργού του στυλ, του Morihei Ueshiba.
Δημιούργησε την δική του εκδοχή, το Yoshinkan Aikido. Υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής σε όλη την Ιαπωνία και εκτός αυτής.
Το 1985 τιμήθηκε με το 10ο Dan στο Aikido.
Η ανάρτηση αυτή δεν είναι για την ζωή του μεγάλου αυτού Δασκάλου, αλλά για να δείξει πως ήταν οι δημόσιες σχέσεις των Δασκάλων στην εποχή του.
Εδώ τον βλέπουμε να κάνει επίδειξη μπροστά στον Αμερικανό Πρόεδρο Robert Kennedy το 1962, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Ιαπωνία. Αφού έδειξε την τεχνική του με τους μαθητές του, ζήτησε από έναν σωματοφύλακα του Kennedy να τον σπρώξει. Να σημειώσουμε ότι ο Shioda ήταν 1.57m και 49 κιλά, ενώ ο σωματοφύλακας 1,90m και 100 κιλά. Και έγινε αυτό βλέπετε.
Το Nippon Kempo είναι μια ιαπωνική πολεμική τέχνη, που ιδρύθηκε και δημιουργήθηκε από τον Muneomi Sawayama το 1932.
Ο Sawayama αρχικά ενδιαφερόταν για τις τεχνικές “atemi” και όταν ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Kansai, κατά την πρώιμη περίοδο Showa, εκπαιδεύτηκε στο παλιού τύπου jujutsu, αυτό που υπήρχε πριν από την ίδρυση του Kodokan Judo από τον Jigorō Kanō, αλλά δεν εντυπωσιάστηκε από τα αποτελέσματα.
Σαν απόρροια αυτού, ο Sawayama κάλεσε τον Kenwa Mabuni (ιδρυτή του Shito-ryu) και τον φίλο του Chojun Miyagi (ιδρυτή του Goju-ryu), που είχαν μετακομίσει από την Okinawa στην Osaka να αρχίσουν να διδάσκουν Karate στο Πανεπιστήμιο Kansai, στο Karate Study Group που ιδρύθηκε στις 15 Ιουνίου 1930.
Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ένας από τους σημαντικότερους μαθητευόμενους του Sawayama, ο Ryonosuke Mori, ανέφερε ότι ο Sawayama είχε εκπαιδευτεί από τον Mabuni, αλλά δεν είχε καμία σχέση σε θέματα εκπαίδευσης με τον Miyagi.
Όταν άρχισε να μαθαίνει Karate, είδε τα περισσότερα μαθήματα ήταν Kata και ο Sawayama, που τον ενδιέφερε η ελεύθερη μάχη, σταδιακά έχασε το ενδιαφέρον του για το Karate. Στη συνέχεια ο Sawayama ξεκίνησε μαθήματα kumite στον περίβολο του Tarumi Shrine στη Suita, στην επαρχία Osaka, όπου μπορούσε ελεύθερα να αγωνιστεί με τους συμμαθητές του. Το Tarumi Shrine επρόκειτο να γίνει η γενέτειρα του Nippon Kempo.
Στη συνέχεια, το 1932, αφού αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Kansai, το φθινόπωρο του ίδιου έτους, ξεκίνησε επίσημα μια πολεμική τέχνη διαφορετική από το Karate, την οποία ονόμασε «Dainippon Kempo».
Ωστόσο, εκείνη την εποχή, ο Mabuni αποκαλούσε την δική του οργάνωση με παρόμοιο όνομα, “dai nipponkenpō Kansai sora shujutsu kenkyūkai”, πριν τη μετονομάσει σε Shito-ryu. Ο Sawayama άλλαξε το όνομα της οργάνωσής του σε Nippon Kempo.
Στη συνέχεια, το 1934, ο Sawayama εισήγαγε στην εξάσκησή του την πανοπλία και τον προστατευτικό εξοπλισμό, κάτι που αποτέλεσε το χαρακτηριστικό του Nippon Kempo. Ο εξοπλισμός περιλάμβανε προστατευτικό κράνος για το πρόσωπο (men), θώρακα για σώμα (do), προστατευτικό για τα γεννητικά όργανα (mata ate) και γάντια (kurobu). Επιτρέπονταν τα χτυπήματα πλήρους επαφής σε θώρακα και κράνος, οι ρίψεις και η μάχη εδάφους.
Η διάδοση του Nippon Kempo στην Ιαπωνία
Ο Sawayama είχε δημιουργήσει την Nippon Kempo Association με έδρα το Πανεπιστήμιο Kansai στην πόλη Suita. Από την αρχή η τέχνη άρχισε να διαδίδεται μεταξύ των αθλητικών ενώσεων των πανεπιστημίων. Ακολούθησε η δημιουργία του πρώτου club στο Πανεπιστήμια Rissho, στην Ανατολική Ιαπωνία, το Πανεπιστήμιο Kokushikan και το Πανεπιστήμιο Meiji άρχισαν να στέλνουν τους ασκούμενους προς την περιοχή Kansai και ακολούθησαν το Πανεπιστήμιο Chuo, το Πανεπιστήμιο Ryukoku, το Osaka University of Commerce, το Πανεπιστήμιο Waseda, το Kwansei Gakuin Πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο Ritsumeikan, το Πανεπιστήμιο Doshisha, το οποίο μάλιστα δεν δεχόταν άνδρες ασκούμενους.
Λόγω της υψηλής διαθεσιμότητάς του, το Kenpo της ένωσης ενσωματώθηκε στην εκπαίδευση των Δυνάμεων Αυτοάμυνας, με τον Ryonosuke Mori να συμμετέχει στη δημιουργία του εγχειριδίου μάχης των Self-Defense Forces, μαζί με τους δασκάλους του Kempo, του Judo και του Tomiki-ryu Aikido. Το σύστημα ονομάζεται Toshu Kakuto.
Επιπλέον, ο Mori ήταν επίσης λέκτορας στην Ιαπωνική Εθνική Αστυνομική Ακαδημία και είχε μεγάλη επιρροή στην ανάπτυξη των τεχνικών σύλληψης της αστυνομίας. Υπάρχουν λέσχες Nippon Kempo σε πανεπιστήμια σε όλη την Ιαπωνία και είναι μια από τις δραστηριότητες που μπορούν να χρησιμεύσουν ως βάση για την αποφοίτηση.
Το Nippon Kempo στο εξωτερικό
Οι μεγάλοι πρωταθλητές του Nippon Kenpo, όπως ο Shunji Matsunaga που κέρδισε το ατομικό Πρωτάθλημα All Japan Kenpo εννέα φορές στη σειρά από το 1962 έως το 1970 και στη συνέχεια κέρδισε το 1975, κρατώντας το ρεκόρ για συνεχόμενες νίκες και τον υψηλότερο αριθμό νικών στην ιστορία και ο Tetsuo Zako που έχει κερδίσει συνολικά 49 φορές, αποτέλεσαν τους πρώτους πρεσβευτές του στυλ στο εξωτερικό.
Το 1960 ο Nippon Kempo εισήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες από έναν από τους μαθητές του Sawayama, τον Goki Kinuya όταν ο τελευταίος πήγε στην Καλιφόρνια για σπουδές. Από αυτόν δημιουργήθηκε η Αμερικανική Ομοσπονδία Nippon Kenpo.
Στο Μεξικό διαδόθηκε από τους Shihan Tsunanori Sakakura Koike και Shihan Toshinori Saitoτο 1971.
Στην Αγγλία διαδόθηκε από τον Luther De Gale το 1977, αφού πέρασε ένα χρόνο στην Ιαπωνία.
Το Nippon Kempo εισήχθη επίσης στην Ιταλία, την Ουκρανία και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Στη Γαλλία ήταν κατά τη διάρκεια μιας επίδειξης που οργανώθηκε στις 20 Μαΐου 1984 από το Judo Club του Saint-Dié, που ο Armand Santambrogio παρουσίασε το Nippon Kempō. Επίσης ο Ali Zoubiri, προπονητής Judo, ενδιαφέρθηκε για αυτή την πολεμική τέχνη και άνοιξε μια σχολή Nippon Kempō στο κλαμπ Judo Saint-Dié. Για αρκετά χρόνια, εξασκούσε το ιαπωνικό kempō με τους μαθητές του, στη Γαλλία και στο εξωτερικό και συμμετείχε σε διάφορους αγώνες και μαθήματα. Αυτοί ήταν οι πρώτοι πυρήνες του στυλ στη χώρα.
Η δομή του Nippon Kempo
Το Nippon Kempo ήταν μια από τις πρώτες σύγχρονες πολεμικές τέχνες που καθιέρωσε τη μορφή της ελεύθερης μάχης και συμπεριέλαβε τον προστατευτικό εξοπλισμό. Ένας αγώνας Nippon Kempo δεν αναφέρεται ως Kumite, αλλά “bōgu renshū”.
Το Sora ran χρησιμοποιείται για αγώνες ημι-επαφής και το sō ran χρησιμοποιείται για την σκιαμαχία.
Όσο για την απόφαση της νίκης ή της ήττας στο παιχνίδι, οι Kenpokai υιοθετούν έναν αγώνα τριών παιχνιδιών όπως ο Kendo. Η ένωση Kempo υιοθετεί ένα σύστημα πόντων.
Η Nippon Kempo δίνει εξίσου έμφαση στις τεχνικές χτυπημάτων με τα χέρια και τα πόδια, ακινητοποιήσεις, λαβές και ρίψεις.
Το στυλ χρησιμοποιεί τεχνικές που προέρχονται από άλλες τέχνες, όπως το Judo, το Jujutsu και το Karate.
Ήταν μια από τις πρώτες ιαπωνικές πολεμικές τέχνες που επέτρεψαν γροθιές στο κεφάλι. Ο Sawayama περιγράφει το Nippon Kempo ως “αρχαίο Παγκράτιο”, αλλά “πιο ασφαλές με προστατευτικό εξοπλισμό και συμπληρωματικούς κανόνες”.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Sawayama ίδρυσε το Nippon Kempo, ήταν η έλλειψη μάχης εδάφους. Στην Ιαπωνία, το Nippon Kempo πιστώνεται ότι βοήθησε στο να διαλύσει τις αντιλήψεις ότι το Judo θα ήταν αρκετό για να αποκρούσει κανείς τα στυλ αγώνων υποταγής όπως το Παγκράτιο.
Οι συναντήσεις και οι αγώνες με άλλα στυλ είναι μια συνηθισμένη τακτική.
Οι ασκούμενοι του Nippon Kempo έχουν αγωνιστεί πολλές φορές στα Τουρνουά Hokutoki που διοργανώνονται από το Kudo, το οποίο μοιάζει με το Nippon Kempo. Οι Yasushi Tsujii (Kenpokai), Takayuki Sato (Kenpokai), Katsushi Okazaki (Aoba Kenpokai), Toru Saito (Nippon Kempo Azusakai), Shinya Yamauchi (Aoba Kenyukai) και άλλοι παίκτες Nippon Kempo έχουν συμμετάσχει και έχουν κερδίσει κορυφαία βραβεία.
Το Nippon Kempo είναι ένα από τα καλύτερα Ιαπωνικά στυλ επαφής, με πλήρες ρεπερτόριο, όρθιο αγώνα και αγώνα εδάφους, με πλήρη επαφή και χρήση όλων των αποστάσεων, ενώ παράλληλα έχει και την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια.
Η δημιουργία του Muneomi Sawayama, δείχνει το πόσο κοντά στην σύγχρονη πραγματικότητα είναι τα παραδοσιακά στυλ.
Το Chicken Cup είναι ένας θησαυρός που ανήκε στον αυτοκράτορα των Ming. Οι αυτοκρατορικοί φρουροί Jin της δυναστείας είχαν την αποστολή να το προστατεύσουν. Μετά από 400 χρόνια το Chicken Cup εξακολουθεί να υπάρχει και ο τελευταίος επιζών φύλακας είναι ο Jin guard He Xingyun. Όμως τον αξίας 200 εκατομμυρίων γιουάν θησαυρό θέλει να τον αποκτήσει ο David Huang, αρχαιολόγος και Διευθύνων Σύμβουλος της Hunter Archaeology Company. Αλλά τα σχέδιά του θα βρούνε δυσκολίες από μια απρόσμενη παρουσία.
Πρόκειται για μια καλή ταινία, που εκτυλίσσεται στην σύγχρονη εποχή, πολύ καλά γυρισμένη, με δυνατό της σημείο την ευφάνταστη πλοκή.
Μια ωραία ιδέα για άμυνα σε γονατιές. Ο εκπαιδευτής του KudoShinji Watanabe 6ο Dan, μας δείχνει τον τρόπο που χρησιμοποιεί για κλείσιμο των τεχνικών του γόνατου.
Να παρατηρήσουμε μερικά σημεία ενδιαφέροντος.
Κατ’ αρχήν αναφέρεται μόνο στην γονατιά προς τα εμπρός, όχι κυκλική
Πρόκειται για κλείσιμο της επίθεσης και όχι για απόκρουση του λακτίσματος
Χρησιμοποιείται αφού έχει “κλείσει” η απόσταση και έχει αρχίσει η εμπλοκή με τα γόνατα.
Μπορεί να προηγείται ή να ακολουθεί δική μας επίθεση με το γόνατο, με το ίδιο πόδι ή το αντίθετο
Πολύ σημαντική είναι η απόσταση εκτέλεση της τεχνικής. Πολύ μικρή μας αφήνει εκτεθειμένους σε αντεπίθεση και ανατροπή
Η απόσταση είναι μικρή, οπότε πρέπει να προσέχουμε τα χτυπήματα με τον αγκώνα. για αυτό το πιάσιμο δεν είναι στατικό. Λειτουργεί συνεχώς, κρατά την απόσταση και κλείνει τους διαδρόμους των αγκώνων
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αρχική τεχνική συνδυασμού που θα οδηγήσει σε άνοιγμα και χρήση των αγκώνων μας
Η τεχνική δεν είναι για αρχάριους. Είναι έξυπνη, κλείνει διαδρόμους, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν τελική, αρχική αλλά και ενδιάμεση τεχνική ενός συνδυασμού μικρής απόστασης, προσφέρει λύσεις για άμυνα και επίθεση ή αντεπίθεση και τέλος μπορεί να οδηγήσει σε θέση για επίτευξη νοκάουτ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Εδώ και πάνω από 10 χρόνια κάποιοι ανήσυχοι επιχειρηματίες σκέφτηκαν ότι το ΜΜΑ και κυρίως το γυναικείο, ήταν εκτός από άγριο και “περιοριστικό”. Έκρυβε κάτω από την βία τη θηλυκότητα των αθλητριών. Έπρεπε κάτι να γίνει γι’ αυτό.
Υπήρχαν άραγε θεατές που θα ήθελαν να δουν γυναίκες, με makeup, ψεύτικες βλεφαρίδες, μαλλί κομμωτηρίου και κυρίως εσώρουχα, να μάχονται μέσα στον άγριο χώρο του ΜΜΑ;
Ένα μεγάλο ΝΑΙ ακούστηκε και οι οραματιστές της ιστορίας μας στρώθηκαν στη δουλειά.
Και γεννήθηκε το Lingerie Fighting Championships
Έτσι προέκυψε το Lingerie Fighting Championships, ένα αθλητικό πρωτάθλημα ψυχαγωγίας που χρησιμοποιεί το ΜΜΑ, με σκοπό την παροχή ψυχαγωγίας.
Υπάρχουν όμως και κανονισμοί, όχι ότι ενδιαφέρουν τους θεατές, αλλά θα τους αναφέρουμε:
Κατ’ αρχήν η εμφάνιση πρέπει να είναι με σέξι εσώρουχα που όμως να μην εμποδίζουν τις εκτέλεση των τεχνικών.
Κάθε αγώνας διαρκεί 3 γύρους των 3 λεπτών.
Κάθε γύρος βαθμολογείται με σύστημα 10 πόντων.
Το Trash talking, τα “γαλλικά” όχι μόνο δεν απαγορεύονται αλλά ενθαρρύνονται, αλλά δεν παίρνουν πόντους! (Κανονικά θάπρεπε).
Κατά τα άλλα οι κανονισμοί που αφορούν την ασφάλεια των αθλητριών είναι οι ίδιοι όπως και στους κανονικούς αγώνες. Να συμπληρώσουμε ότι εδώ υπάρχει κανονισμός που απαγορεύει τα δαγκώματα “ή οποιαδήποτε πράξη κανιβαλισμού” και το τράβηγμα των μαλλιών (και των επεκτάσεων)!
Τους αγώνες μπορείτε να τους δείτε είτε ζωντανά, είτε live με εγγραφή, είτε αν τους χάσατε να τους αγοράσετε σε DVD.
Η ιστοσελίδατης οργάνωσης έχει όλες τις πληροφορίες.
Bo-taoshi στα Ιαπωνικά σημαίνει “ανατροπή πόλου”. Είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει με τη “σημαία” που παίζεται σε αθλητικές γιορτές σε σχολεία στην Ιαπωνία. Το παιχνίδι παίζεται από δόκιμους στην Εθνική Ακαδημία Άμυνας (NDA) της Ιαπωνίας στην επέτειό τους, που παραδοσιακά παίζεται την 1η Νοεμβρίου, που είναι επίσης η Ημέρα των Δυνάμεων Αυτοάμυνας.
Είναι διάσημο για το μέγεθός του, όπου δύο ομάδες, συνολικά 150 άτομα, ανταγωνίζονται η καθεμία για τον έλεγχο του αντιπάλου στύλου. Πρόκειται για έναν στύλο τον οποίο η κάθε ομάδα κρατά κάθετο ως προς το έδαφος και στην κορυφή του αναρριχάται ένας παίχτης της ομάδας.
Κάθε ομάδα χωρίζεται σε δύο μικρότερες ομάδες των 75 επιθετικών και 75 αμυντικών. Οι αμυντικοί συσπειρώνονται γύρω από τον στύλο της ομάδας με σκοπό να τον προστατέψουν από τους αντιπάλους. Οι επιτιθέμενοι παίρνουν θέση λίγο μακριά από τον πόλο της άλλης ομάδας.
Με την έναρξη του παιχνιδιού οι επιτιθέμενοι τρέχουν στον αντίπαλο στύλο προσπαθώντας να τον κατεβάσουν.
Όταν ο στύλος γύρει χαμηλότερα από 30° προς την οριζόντια, τότε η ομάδα που το κατάφερε νικά. Μέχρι το 1973, ο πόλος έπρεπε να γύρει χαμηλότερα από 45°.
Οι Κανόνες του Bo-Taoshi
Οι κανόνες του Bo-Taoshi σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Άμυνας της Ιαπωνίας είναι οι εξής:
Ένας αγώνας διαρκεί 2 λεπτά
Μια ομάδα χάνει όταν ο πόλος της έχει κατέβει σε κλίση με γωνία 30°. Ο διαιτητής θα το υποδείξει χρησιμοποιώντας μια σημαία και μετά θα ανακηρύξει τον νικητή
Εάν το κοντάρι καμίας ομάδας δεν χαμηλώσει μέσα στον χρόνο του αγώνα, ο αγώνας παραμένει χωρίς νικητή και θα επαναλαμβάνεται
Μια ομάδα αποτελείται από 150 παίκτες, χωρισμένους σε επιθετικούς και αμυντικούς. Οι παίκτες της επίθεσης φορούν φανέλες στο χρώμα της ομάδας τους, οι αμυντικοί φορούν λευκές φανέλες.
Απαγορεύονται οι γροθιές, τα λακτίσματα, οι στραγγαλισμοί, το τράβηγμα του κεφαλιού και άλλες επικίνδυνες ενέργειες
Θέσεις άμυνας
ο “καβαλάρης στην κορυφή”, είναι ένας μόνο παίκτης που κάθεται ή προσκολλάται στην κορυφή του στύλου
“κύκλος” είναι οι παίκτες που περιβάλλουν κυκλικά τον πόλο
“στήριγμα πόλων” είναι οι παίκτες μέσα στον κύκλο που υποστηρίζουν τη βάση του στύλου
“δολοφόνοι” είναι οι παίκτες που εμποδίζουν τους επιτιθέμενους
Θέσεις επίθεσης
“επίθεση” είναι οι μεμονωμένοι επιθετικοί παίκτες
“scrum” είναι σχηματισμοί παικτών που διεισδύουν στον αμυντικό κύκλο και γίνονται εφαλτήρια για τους επιτιθέμενους που ακολουθούν και προσπαθούν να φθάσουν στον στύλο
“αιφνίδια επίθεση” είναι οι παίκτες που “κατεβάζουν” τον στύλο
Το Bo-taoshi είναι μια πολύ καλή ιδέα που συσπειρώνει την ομάδα, τους δίνει έναν ορατό σκοπό και είναι και ιδιαίτερα θεαματικό. Είναι όμως και ένα παιχνίδι που απαιτεί συνεργασία και στρατηγική, κάτι απαραίτητο σε στρατιωτικές μονάδες.
Η κορυφή της παγκόσμιας πυγμαχίας είναι ένα μέρος με πολλή δόξα, λάμψη, χρήματα, αλλά και πολύ άγριο.
Ο George Kambosos, ο δεύτερος Έλληνας Παγκόσμιος Πρωταθλητής επαγγελματικής πυγμαχίας, ο πρώτος ήταν ο Αντώνης Χριστοφορίδης, πρόκειται να δώσει τον πρώτο αγώνα υπεράσπισης του τίτλου του στις 5 Ιουνίου, στο 53.345 θέσεων Marvel Stadium, στη Μελβούρνη της Αυστραλίας.
Οι σημαντικότεροι διεκδικητές του τίτλου είναι οι Vasily Lomanchenko (18 αγώνες, 16 νίκες, 11 νοκάουτ, 2 ήττες), Devin Haney (27 αγώνες, 27 νίκες, 15 νοκάουτ), Ryan Garcia (21 αγώνες, 21 νίκες, 18 νοκάουτ) και Gervonta Davis (26 αγώνες, 26 νίκες, 24 νοκάουτ).
Αν και πολλοί περίμεναν μια συμφωνία με τον Devin Haney, όπως λέγαμεκαι πριν μερικές ημέρες, ο Vasily Lomachenko αναδείχθηκε ως ο πρωτοπόρος για την πρώτη υπεράσπιση των τίτλων από τον αδιαφιλονίκητο πρωταθλητή ελαφρών βαρών George Kambosos Jr.
Όλοι οι παραπάνω είναι σπουδαίοι μαχητές. Όλοι μπορούν να δώσουν ένα πολύ δυνατό αγώνα και να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κόσμου, αν και η μετάβαση στην Αυστραλία πολλών θεατών θεωρείται ένα ερωτηματικό.
Όμως η επιλογή του αντιπάλου γίνεται από τον Πρωταθλητή, από τον George. Και εκεί υπάρχει ολόκληρη στρατηγική για την προσφορά που θα δεχθεί. Οι περισσότεροι θεωρούν τον Kambosos ως “ευάλωτο” πρωταθλητή, δηλαδή ότι δεν θα μπορέσει να κρατήσει τον τίτλο για πολύ. Έτσι όποιος τον αντιμετωπίσει πρώτος και, όπως πιστεύουν, του πάρει τον τίτλο, θα έχει την δυνατότητα να επιλέξει αντιπάλους που θα τον βοηθήσουν να αποφεύγει τις “κακοτοπιές”, το ρίσκο. Υπάρχει επίσης και η πρόκληση του “0”, της καριέρας με 0 ήττες, όπως ο Floyd Mayweather.
Κατ΄ αρχήν τα ίδια έλεγε και ο Teofimo Lopez μέχρι τον τελευταίο αγώνα του. Και αυτός καυχιόταν για την νίκη του επί του Lomachenko που τον έκανε διάσημο και πρωταθλητή, αν και ο Loma δεν ήταν στην καλύτερη μέρα του. Και αυτός θεωρούσε τον Kambosos ως “pay day”, μια ακόμη μέρα στο γραφείο, αλλά από την στιγμή που δέχτηκε το νοκντάουν στον πρώτο γύρο, άρχισε να σκέφτεται διαφορετικά.
Ο Kambosos απέδειξε ότι έχει απίστευτη αυτοπεποίθηση, τέλεια φυσική κατάσταση, άριστη στρατηγική χάρις στον προπονητή του, καλή τεχνική και εξυπνάδα. Τώρα έχει και το μέγιστο κίνητρο. Τον υποτίμησαν πολλοί αλλά απλά, έκαναν λάθος.
Ενδεικτικό του τι παίζεται, να αναφέρουμε ότι υπάρχουν σχολιαστές που προτρέπουν τον Devin Haney, όσο υπάρχει ακόμη καιρός, να κάνει την δική του πρόταση ακόμη και με χαμηλότερη αμοιβή απ’ ότι του αξίζει, για να κατακτήσει τον τίτλο γιατί αν τον πάρει ο Lomachenko θα έχει χάσει την ευκαιρία.
Από την άλλη ο Kambosos έχει δηλώσει ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι “0” ήττες στην καριέρα του, αλλά οι δυνατοί συναρπαστικοί αγώνες που θα ευχαριστήσουν το κοινό και θα δώσουν και αγωνιστικό ενδιαφέρον και προκλήσεις στον ίδιο. Δεν φοβάται να ρισκάρει, επιλέγει τον καλό αντίπαλο. Δείχνει να είναι αλήθεια.
Αν και θα έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας για όλο αυτό, το βέβαιο είναι ότι ένας αγώνας Kambosos vs Lomachenko θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Για εμάς κατ’ αρχήν επειδή είναι Έλληνας. Είναι όμως και ικανότατος μαχητής, ακολουθεί την στρατηγική και δεν “μασάει”. Από την άλλη γιατί ο “Loma” είναι τεχνίτης από “άλλο πλανήτη”, ένα απίστευτο πράγμα. Και οι δύο είναι πολύ γρήγοροι, έξυπνοι μαχητές, με τέλεια φυσική κατάσταση και έχουν την δυνατότητα να κάνουν έναν σπουδαίο αγώνα.
Στην συμφωνία υπάρχει και η δυνατότητα μιας ρεβάνς, ενός δεύτερου αγώνα.
Περιττό να πούμε για το τι θα γίνει αν νικήσει ο Kambosos, μέσα στο Ελληνικό κοινό της Αυστραλίας, τον “Matrix”.
